WOTN Milano

Het is zover. De We Own The Night race is vandaag. Wat een dag!

Naar de start, op de fiets
Vanmorgen begon lekker. De Italiaanse collega's van de Nederlandse NS medewerkers zijn (ook) aan het staken. Tram, metro, bus, trein, alles ligt plat. We logeren aan de rand van Milaan en om het centrum te bereiken besluiten we geheel op Hollandsche tour de fiets te nemen. Dat we worden gewaarschuwd door Italianen dat dat nogal een risicovolle onderneming zal zijn, wuiven we weg onder het mom 'wij zijn Nederlanders en kunnen fietsen'. FOUT. WAT EEN HEL. Als ik op de rondweg tussen de auto's fiets (er zijn geen fietspaden) op een tweebaansweg die door tunnels (pikdonker!) gaat, raak ik een beetje in mijn paniekie-modus. Dat er geen enkele Italiaan is die ons kan vertellen waar de piazza is waar we alles moeten ophalen maakt het niet beter. De vierbaans rotonde in het centrum doet me de das om. Wat is dit voor linke missie? Het getoeter merk ik ondertussen niet eens meer op, maar die rijstijl... Onmogelijk!

Als we om 18:00 weer thuis zijn met het racepack hebben we geen tijd om te herstellen. De Italianen hebben namelijk zelfs pauze van stakingen, dus er zal tussen 18 en 19 uur openbaar vervoer rijden. Vastberaden besluiten we om de tweede keer naar de start niet op de fiets te gaan. In het donker op grote wegen door tunnels lijkt ons een stap te ver. In gehele status van paniek rennen we door het appartement om alle runninggear te verzamelen en vervolgens naar de metrohalte te sprinten. Op straat worden we verbaasd aangestaard door de Italianen. Dit keer weet ik niet of het de neon-outfits zijn of het aan het tempo ligt waarmee wij ons door de massa begeven.

Pre-race, Nike Village
Aangekomen bij de Nikestore waar we zullen vertrekken zijn we vroeg. Al snel worden we geconfronteerd met het feit dat dit Running Italian Style is. In het racepack zat er namelijk een rode lippenstift van het Italiaanse make-up merk Kiko. Wij hebben deze lacherig in onze toillettas gestopt, want wie doet er nou knalrode lippenstift op tijden hardlopen? Niemand toch? FOUT! Italianen dus. Alle deelneemsters zitten piekfijn in de make-up, van top tot teen gestyled. Geen wonder dat er een speciale stand is met allemaal spiegels waar je selfies kunt maken. Alleen de sportieve outfits verraden dat deze meiden zullen hardlopen, want met de hippe beats op de achtergrond en de make-up en kapsels had dit net zo goed een discotheek kunnen zijn.

The race
Aan de start beginnen de zenuwen toe te slaan. Kan ik dit? Waarom is het zo warm? Waaaaar is mijn armband voor mijn telefoon? Na lang zoeken en met humeur van -100 besluit ik mijn telefoon tussen mijn BH-band en hartslagmeter-band aan de zijkant tegen mijn ribben te klemmen. (Note to self: Niet succesvol, tenzij schuurplekken gewenst zijn). Als we eenmaal vertrekken duiken we al snel een park in. Een park in Italiaanse style, dus zanderig, onverhard en met 7500 deelneemsters stoffig. Ik proef zand. Als we vervolgens een halve ronde door een stadion moeten sta ik stil bij de ingang. Het poortje is nogal krap en we kunnen er niet makkelijk door. Mensen, dit kost mij tijd! Terwijl ik dit bedenk leg ik me er echter ook meteen bij neer en geef me over aan de Italiaanse manier van organiseren. Ik heb inmiddels namelijk ook al opgemerkt dat er nergens een kilometerstand wordt aangegeven. Blij met mijn GPS op de hartslagmeter kan ik zelf toch nog mijn kilometers bijhouden, maar borden aan de zijkant van het parcours (zoals in Amsterdam) zouden best fijn zijn). Het mooiste deel van de route is langs il Duomo. Statig en verlicht midden op het plein rijst de Dom op. De Italianen die zitten te eten op de terrasjes worden duidelijk verbaasd overspoeld door alle deelneemsters en blijven met het bestek halverwege en open mond staren naar de voorbij trekkende stoet. Ik overweeg te roepen dat dit pas het begin is en dat er nog een heleboel dames volgen, maar laat dat toch maar na. In welke taal moet ik dat schreeuwen? Ondertussen heb ik ontzettende dorst, en met 5 kilometer in de benen ren ik een waterpost voorbij, waardoor ik tegen het verkeer (renners) in terug moet om een bekertje water te scoren. Als we bijna een park induiken spot ik Daphne van GirlsLove2Run. Ze loopt met de handen in de zij. Als ik langs ren schreeuw ik: 'Kom op, jullie zijn ****** helden!!! We laten ze hier wat zien!!!' Ze kijkt verbaasd, lacht en komt weer in beweging. We kunnen even fijn samen in het Nederlands klagen over de hitte, het stof en hoe het een pittig parcours is. In het tweede park wordt het een beetje een linke bedoening. Wederom stuift het zand op, maar de verlichting is ook zeer summier, waardoor ik regelmatig in kuilen sta. Uiteindelijk rijst de finish op. Bij het zien van de startborden versnelt de massa. Maar wacht, dit is helemaal niet de finish! Hoe ver moeten we dan nog? Iedereen begint in het Italiaans te roepen en vraagt hoe ver het nog is. Als we uiteindelijk de echte finish zien opdoemen zinkt de moed ons in de hardloopschoenen. Een steile hoge trap doemt op. Are you kidding?! Als ik boven kom zie ik dat het 23:00 uur en 24graden is. Tropisch heet. En met 10,5 kilometer geklokt langer dan gepland.

Na de race
Na de finish moet ik mezelf streng toespreken om de drang om op de grond neer te ploffen te kunnen weerstaan. Als mijn hartslag weer is hersteld en ik normaal kan nadenken ga ik opzoek naar een waterstand. Allemachtig wat een race was dit. Ik kom de meiden van de GirlsLove2Run tegen en kan even lekker in het Nederlands evalueren. Ze zijn ontzettend aardig, maar vooral ook stoer. Die Francien heeft gewoon ******* 65 kilomter in Afrika gerend. Ik bedoel; hoe kun je daar niet van onder de indruk zijn? Het stemt me dan ook enigszins gerust dat zij deze race ook best zwaar vond. Na het scoren van water ga ik terug naar de finish om mijn medelotgenoot van water te kunnen voorzien.

Terugkijkend kan ik zeggen dat het een unieke ervaring was. Zwaar, maar (daardoor misschien wel?) episch en prachtig. Ontzettend warm en stoffig, maar ook uniek om door het centrum van Milaan te crossen. De tijd laat duidelijk te wensen over, maar die gaan we volgende week inhalen in Amsterdam. Het was geweldig en ik ben zeker van plan om me in te schrijven voor volgend jaar! :D

Milano: Getting Back At It!!!

De afgelopen 3 maanden zijn duidelijk niet mijn beste op het gebied van hardlopen. Na het cancelen van de marathon was rennen gewoon (even) minder leuk. Waar ik tot dan toe al mijn doelen steeds haalde, kostte dit gewoon even energie en tijd om er weer tegenaan te gaan. Ik zat vooral mezelf in de weg en had meer moeten rennen.

Ik ben nog steeds niet terug op mijn oude niveau qua training. Maar daar zal verandering in (moeten) komen. Ik vlieg vandaag namelijk naar Milaan. Om lekker een weekje vakantie te vieren, maar vooral om de WOTN Milano te rennen.

Het baart me zorgen. Waar ik van de winter 10 kilometer als opwarming had, is die afstand nu nog best een soort van dingetje. Niet onhaalbaar, maar er moet wel voor worden gewerkt. Of ik zenuwachtig ben? ik geloof dat ik wel 1000 keer heb gecheckt of ik al m'n runninggear bij me heb. In mijn handbagage natuurlijk, want stel dat er een probleem is met mijn koffer... Niet zenuwachtig, maar totaal spastisch dus ;) :P.

Het 'Italiaanse systeem' werkt niet mee aan het verminderen van de zenuwen. Het con calma principe is iets wat ik op zich niet zo heel goed trek. Dat we gister pas informatie kregen over het ophalen van het racepack voor een wedstrijd die morgen plaatsvindt is wellicht in Italië heel normaal, maar ik ben de Nederlandse organisatie gewend. (Waar ik al een maand geleden informatie kreeg over het op te halen racepack).

Ik ben benieuwd naar morgen!