Milano: Getting Back At It!!!

De afgelopen 3 maanden zijn duidelijk niet mijn beste op het gebied van hardlopen. Na het cancelen van de marathon was rennen gewoon (even) minder leuk. Waar ik tot dan toe al mijn doelen steeds haalde, kostte dit gewoon even energie en tijd om er weer tegenaan te gaan. Ik zat vooral mezelf in de weg en had meer moeten rennen.

Ik ben nog steeds niet terug op mijn oude niveau qua training. Maar daar zal verandering in (moeten) komen. Ik vlieg vandaag namelijk naar Milaan. Om lekker een weekje vakantie te vieren, maar vooral om de WOTN Milano te rennen.

Het baart me zorgen. Waar ik van de winter 10 kilometer als opwarming had, is die afstand nu nog best een soort van dingetje. Niet onhaalbaar, maar er moet wel voor worden gewerkt. Of ik zenuwachtig ben? ik geloof dat ik wel 1000 keer heb gecheckt of ik al m'n runninggear bij me heb. In mijn handbagage natuurlijk, want stel dat er een probleem is met mijn koffer... Niet zenuwachtig, maar totaal spastisch dus ;) :P.

Het 'Italiaanse systeem' werkt niet mee aan het verminderen van de zenuwen. Het con calma principe is iets wat ik op zich niet zo heel goed trek. Dat we gister pas informatie kregen over het ophalen van het racepack voor een wedstrijd die morgen plaatsvindt is wellicht in Italië heel normaal, maar ik ben de Nederlandse organisatie gewend. (Waar ik al een maand geleden informatie kreeg over het op te halen racepack).

Ik ben benieuwd naar morgen!