Drie Lantarenpalen

Tot mijn grote schaamte is het inmiddels April 2013 en mijn fitheidsplan is nog steeds niet actief.
Ik heb ook nog geen trainingspartner. Voor welke activiteit dan ook. Dat wordt dus een individuele sport. Laagdrempelig. Waarbij je lekker veel calorieën verbrandt. Horror o horror, er is maar een sport waarvan ik weet dat die aan deze vereisten voldoet: hardlopen.

Het is misschien tijd om te vertellen dat ik al zeker zo'n 5 jaar niet sport. At all. En stijldansen - wat ik dus 9 jaar heb gedaan - wordt door sommige mensen niet eens als sport gezien. (Het mag duidelijk zijn dat ik het daar grondig mee oneens ben overigens). Oja, en ik rook. Veel. Inmiddels al een jaar of 10.

Uit wanhoop - ik heb immers nog geen alternatief geniaal plan - besluit ik om te gaan rennen. De eerste twee pogingen ben ik bijna succesvol. Ik heb een trainingsbroek aangetrokken en een windjack en plof op de bank, zonder een voet buiten de deur te hebben gezet. Maar he; het begin is er.

Ergens eind Maart 2013 is het dan zover. Ik besluit om te gaan rennen. Ik overtref mezelf en zet een eerste stap buiten de deur. Daar is meteen alles mee gezegd. Veel verder kom ik niet. Na drie lantarenpalen ben ik vol-le-dig gevloerd. Drie lantarenpalen: dat is dus nog niet eens tot het eind van mijn straat. Ik besluit dat dit niet heeft plaatsgevonden en nooit een woord met iemand te wisselen over deze bijna-dood-ervaring.