Het Begin

Schaamteloos. Schaam-te-loos. Niet eens een afstand van drie lantarenpalen kunnen afleggen. Ik denk dat ze dit bedoelen met episch dieptepunt. Het kan er in ieder geval niet ver vanaf zitten. Drie lantarenpalen.

Helaas is mijn voornemen om het incident geheim te houden niet gelukt. Mijn familieleden is het niet ontgaan dat ik recent in kleding rond sluip die verdacht veel lijkt op sportkleding. Uiteindelijk geef ik toe dat ik een poging heb gedaan om te rennen. M'n broertje lacht me niet eens zo hard uit als ik had gedacht. Hij zegt dat ik nu moet doorgaan... Anders mijn eerste avontuur voor niets geweest. Ho. Wacht. Wat?! Voor niets? Die ervaring? Nee. Dat gaat dus niet gebeuren. Ik moet en zal in ieder geval niet voor niets hebben geleden!

Op 27 maart trek ik mijn schoenen weer aan. Wetend dat ik nu minder anoniem ren - m'n familieleden weten er nu van - moet ik toch op z'n minst die eerste lantarenpalen kunnen tackelen. Ik besluit dat er toch minstens een aantal kilometer moeten worden afgelegd. Vraag niet hoe. Ik loop meer dan dat ik ren. Met een afstand van 3.08 kilometer in een tijd van 24:06 minuten en een gemiddelde snelheid van 7:49 minuten per kilometer ga ik langzamer dan een 85-jarige met rollator.

En toch; voor mij is dit de eerste stap en een bijna olympische prestatie. De pijn in mijn longen, keel en benen is gekmakend. Maar toch; dat ik überhaupt een soort van kan rennen verbaast me.