Balans

Ik denk dat ik een goede balans heb gevonden wat sportieve activiteiten betreft. Met zo'n twee keer hardlopen en ongeveer twee yogalessen per week. Maar als het van het een of andere een keertje meer of minder is, dan is het ook goed.

Aan de combinatie van hardlopen en yoga heeft mijn lichaam wel even moeten wennen. Omdat de beenspieren 'strak' kunnen staan na het hardlopen, moet er bij yoga extra worden gestretched. Zeker nu ik dinsdag van mezelf een rondje 'vol' mocht gaan. De snelheid was niet om over naar huis te schrijven, maar het gevoel dat je even het gaspedaal dieper mag indrukken is fijn. Het zonnetje scheen en er waaide een flinke wind, dus er was genoeg om van te genieten en tegen te vechten. Ik ging 'ouderwets kapot' ofzoiets ;).

Bij yoga bestaat zoiets niet. Daar is juist de beheerste controle over de spieren en het 'gracieus' bewegen op de mat belangrijk. (En geloof mij, als ik hardloop dan is er niets gracieus).
Toch hebben hardlopen en yoga ook veel gemeen. In beide disciplines zoek je je grenzen op en verleg je die. Comfortabel worden met het oncomfortabel zijn. Omdat je weet dat het je beter maakt en het de volgende keer minder erg is. Je wordt teruggeworpen op jezelf en is het vooral een kwestie van gedachten uitschakelen en doorgaan. Concentreren op de ademhaling.

En over grenzen opzoeken gesproken: ik ben verrast door hoe fijn het kan zijn om al om 10:00 uur op je vrije zaterdagmorgen op een yogamat te staan. Daarvoor sta ik dan om 07:30 op. Maar niet alleen het vroeg opstaan op een zaterdagmorgen is een overwinning... Vandaag hebben we een flinke uitdaging gehad in de vorm van het gebruiken van een yogariem en yogablokken. (En dat was oncomfortabel 2.0 ;)). Ja, grenzen opzoeken en verleggen dus.

Namasté ;)

Loslaten 2.0; Yoga

Zoals ik in mijn vorige blog schreef ben ik dingen aan het loslaten. Mijn hardloopschema, de frustratie van het niet deelnemen aan de marathon, de mezelf opgelegde verwachtingen...

Loslaten. Eigenlijk een heel raar woord. Maar wel iets wat af en toe nodig is. Een soort van grote (voorjaars)schoonmaak. Afwegingen maken; wat (en wie) kost alleen maar energie, waar word ik blij van en wat geeft mij energie? Wat past bij mij, wat wil ik en hoeveel ben ik bereid daarvoor op te geven? Situaties onder de loep nemen om te beoordelen of je ermee door wilt gaan of dat je verandering wilt. Prioriteiten stellen. Het start en rebooth principe. En qua hardlopen: vooral het plezier weer even terugvinden.

Ik merk dat de combinatie hardlopen en yoga heel goed voor mij werkt. Door het hardlopen staan mijn benen soms nogal onder spanning. Dat is fijn, maar het is nog fijner om daarna lekker op een yogamat even flink te stretchen. Loslaten, zodat ik er daarna weer tegenaan kan. Meer kracht opbouwen, zodat ik de volgende keer nog harder loop ;).

Zonder Schema

Ik zal er kort en eerlijk over zijn; na het afblazen van mijn deelname aan de marathon baalde ik behoorlijk. En nog steeds. Het werken naar een doel en dat niet halen is niet het meest leuke wat je kunt doen. Aan de andere kant sta ik gevoelsmatig ook steeds meer achter mijn keuze (die was in eerste instantie vooral rationeel).

Ergens is het ook wel bevrijdend. Rennen omdat het kan. Omdat je er zin in hebt. Omdat het mooi weer is. Of juist een keertje niet. Het loslaten van een trainingsschema is op die manier ook wel lekker. Geen schuldgevoel en constant vergelijken van de afstand van mijn runs met het schema en waar ik zou moeten zijn. Ik bepaal zelf hoever ik ren, hoe snel en in wat voor soort training. Ook duren mijn runs korter, waardoor ze praktisch beter in te plannen zijn.

Ik heb gister lekker het ouderwetse rondje gedaan van 8 kilometer. Met zo'n 15 graden en vol in de zon voelde het al als zomer. Heerlijk!

 

Afstand: 8 kilometer

Duur: 00:47:46

Gemiddelde snelheid: 05:56 minuten per kilometer

Een Jaar Later; Geen Marathon; Missie Gefaald (?)

Hier zit ik dan, iets meer dan een jaar na het begin; na mijn Drie-Lantarenpalen-Experience.  Terugkijkend kan ik vaststellen dat dit het meest epische dieptepunt is geweest. Het moment waarop ik dacht dat ik fysiek minstens 80 was. Na deze horde werden de uitdagingen steeds meer mentaal. Want een halve marathon rennen is naast fysiek vooral - in mijn geval - een kwestie van jezelf vermaken en er geestelijk overheen zetten.

Nu een jaar later, heb ik echter een nieuw mentaal, maar ook fysiek dieptepunt. En dat is niet de afstand van drie lantarenpalen niet kunnen rennen. Nee, het is het afzeggen van mijn deelname aan de marathon. Omdat mijn benen het misschien zouden kunnen halen, maar dit niet zeker is. En hoewel ik de afgelopen weken alleen maar heb gedacht dat ik koste wat kost de marathon zou rennen, komt er nu een stukje gezond verstand bij kijken. Ik ren nu maximaal 10 kilometer per keer. En hoewel ik geloof in doorzetten (opgeven is voor mietjes) en de spreekwoordelijke 'tanden op elkaar': 42,2 kilometer is daar (net iets) te lang voor. Ik heb simpelweg geen tijd meer om mijn conditie op te bouwen om vooraf dingen te testen (zoals drinken, eten en gels etc.). Daarnaast ben ik dan ook nog eens iemand die een respectabele tijd wil neerzetten. En iemand die het moeilijk vind om niet volle bak te gaan. Hierdoor is de kans dat ik m'n benen echt kapot maak groot. Te groot. De conclusie is dat ik 13 april 2014 niet op de Coolsingel aan de start zal staan. Trainingsschema de prullenbak in. De marathon niet rennen.

SAY WHAT??? JA, GEEN MARATHON DUS.

Ik baal enorm en weet niet zo goed wat ik ermee moet. Dit gevoel is nieuw en heet FALEN. Niet omdat ik fysiek zo goed in elkaar steek dat ik niet kon falen, nee eerder andersom. Totdat ik met hardlopen begon had ik mezelf nog nooit een fysiek doel gesteld. Het was nooit de vraag of ik iets kon bereiken, want als je geen doelen stelt, hoef je ook niets te halen.

Ik heb m'n lichaam door het hardlopen leren kennen. Mijn grenzen opgezocht. Mezelf getest, ontdekt en ontwikkeld. Hierbij is het onvermijdelijk dat je ook over een grens heen gaat omdat je simpelweg geen idee hebt waar je grenzen zijn. Nu is dit niet problematisch, maar wel als je jezelf het doel hebt gesteld om binnen een jaar een marathon te rennen. Een jaar is kort. Een half jaar van een halve naar een hele marathon nog korter. Om in dit tijdsbestek een marathon te kunnen rennen is er weinig tot geen ruimte voor tegenslagen. Omdat je simpelweg nog geen brede conditionele en fysieke basis hebt waar je op terug kan vallen. Door een maand stilzitten is er een gat in mijn trainingsschema ontstaan. Een te groot gat. Want hoewel geen enkele voorbereiding perfect is, is het gat tussen 10 en 42,2 kilometer nu te groot.

En toch... toch knaagt het. Hoewel ik rationeel weet dat dit de goede keus is (de enige verstandige) doet dit zeer. Ik had hem zo graag wel gelopen. Dit is dus falen. Ik houd er niet zo van. En ik heb dus ook de enige passende remedie verzonnen: die marathon komt er hoe dan ook. Niet in Rotterdam op 13 april 2014, maar wel zo snel mogelijk daarna.