Een Jaar Later; Geen Marathon; Missie Gefaald (?)

Hier zit ik dan, iets meer dan een jaar na het begin; na mijn Drie-Lantarenpalen-Experience.  Terugkijkend kan ik vaststellen dat dit het meest epische dieptepunt is geweest. Het moment waarop ik dacht dat ik fysiek minstens 80 was. Na deze horde werden de uitdagingen steeds meer mentaal. Want een halve marathon rennen is naast fysiek vooral - in mijn geval - een kwestie van jezelf vermaken en er geestelijk overheen zetten.

Nu een jaar later, heb ik echter een nieuw mentaal, maar ook fysiek dieptepunt. En dat is niet de afstand van drie lantarenpalen niet kunnen rennen. Nee, het is het afzeggen van mijn deelname aan de marathon. Omdat mijn benen het misschien zouden kunnen halen, maar dit niet zeker is. En hoewel ik de afgelopen weken alleen maar heb gedacht dat ik koste wat kost de marathon zou rennen, komt er nu een stukje gezond verstand bij kijken. Ik ren nu maximaal 10 kilometer per keer. En hoewel ik geloof in doorzetten (opgeven is voor mietjes) en de spreekwoordelijke 'tanden op elkaar': 42,2 kilometer is daar (net iets) te lang voor. Ik heb simpelweg geen tijd meer om mijn conditie op te bouwen om vooraf dingen te testen (zoals drinken, eten en gels etc.). Daarnaast ben ik dan ook nog eens iemand die een respectabele tijd wil neerzetten. En iemand die het moeilijk vind om niet volle bak te gaan. Hierdoor is de kans dat ik m'n benen echt kapot maak groot. Te groot. De conclusie is dat ik 13 april 2014 niet op de Coolsingel aan de start zal staan. Trainingsschema de prullenbak in. De marathon niet rennen.

SAY WHAT??? JA, GEEN MARATHON DUS.

Ik baal enorm en weet niet zo goed wat ik ermee moet. Dit gevoel is nieuw en heet FALEN. Niet omdat ik fysiek zo goed in elkaar steek dat ik niet kon falen, nee eerder andersom. Totdat ik met hardlopen begon had ik mezelf nog nooit een fysiek doel gesteld. Het was nooit de vraag of ik iets kon bereiken, want als je geen doelen stelt, hoef je ook niets te halen.

Ik heb m'n lichaam door het hardlopen leren kennen. Mijn grenzen opgezocht. Mezelf getest, ontdekt en ontwikkeld. Hierbij is het onvermijdelijk dat je ook over een grens heen gaat omdat je simpelweg geen idee hebt waar je grenzen zijn. Nu is dit niet problematisch, maar wel als je jezelf het doel hebt gesteld om binnen een jaar een marathon te rennen. Een jaar is kort. Een half jaar van een halve naar een hele marathon nog korter. Om in dit tijdsbestek een marathon te kunnen rennen is er weinig tot geen ruimte voor tegenslagen. Omdat je simpelweg nog geen brede conditionele en fysieke basis hebt waar je op terug kan vallen. Door een maand stilzitten is er een gat in mijn trainingsschema ontstaan. Een te groot gat. Want hoewel geen enkele voorbereiding perfect is, is het gat tussen 10 en 42,2 kilometer nu te groot.

En toch... toch knaagt het. Hoewel ik rationeel weet dat dit de goede keus is (de enige verstandige) doet dit zeer. Ik had hem zo graag wel gelopen. Dit is dus falen. Ik houd er niet zo van. En ik heb dus ook de enige passende remedie verzonnen: die marathon komt er hoe dan ook. Niet in Rotterdam op 13 april 2014, maar wel zo snel mogelijk daarna.