Vandaag heb ik wederom steun van mijn lieve broer en daarnaast heb ik ook mederenners bij me. Hoe leuk is dat! Met z'n drieën is gewoon leuker dan alleen. En alhoewel ik weet dat ik niet zo snel zal zijn als vorig jaar (daarvoor heb ik simpelweg teveel stilgezeten) ben ik wel voorbereid op het genieten. Bij de aankomst denk een goede verwachting te hebben van hoe het zal zijn, maar ik heb het helemaal mis. Hoewel deze run net zoals mijn halve marathon begint en eindigt in het Olympisch Stadion in Amsterdam is de sfeer heel anders! Opnieuw word ik overdonderd door het effect van zoveel dames bij elkaar. De zee van azuurblauwe shirts met paardenstaarten is overweldigend.
Eva Simons doet vooraf het Olympisch Stadion trillen op zijn grondvesten!!! Dit is een warming up 2.0.
Geheel tegen de verwachtingen in vertrekken we te laat (want zelfs in Milaan vertrokken we op tijd). Alle deelneemsters om me heen willen ook duidelijk weg. Na een vertraging van een 20 minuten mogen we dan eindelijk naar de start. De indeling in verschillende vakken is fijn en een enorme verbetering ten opzichte van vorig jaar. Arie Boomsma praat ons weg en vraagt ons voorzichtig te zijn op het parcours wat dwars door het centrum van Amsterdam loopt.
Met de veiligheid zit echter wel snor. Met de ogen strak gericht op de sporen van de trambaan overleef ik de kruispunten. Daarna is het tijd om om me heen te kijken. Het publiek langs de kanten van de weg klapt en juicht om ons aan te moedigen. Dank daarvoor aan iedereen die daar stond, want als je rent geeft dat een enorme energie. Ook voor de mannen die met ontbloot bovenlijf (buikspieren 2.0) op blokken in het Vondelpark stonden: hartelijk bedankt!
In vergelijking met Milaan gaat rennen het best oké. Het is hier ook warm, maar er zit wel zuurstof in de lucht en de paden in het Vondelpark zijn verhard. Ook zijn de wegen lekker breed, waardoor er meer ruimte is om te rennen. De eerste kilometers zoeven voorbij. Rond kilometer 7 lijkt het opeens minder goed te gaan. Ik heb netjes gedronken bij kilometer 5, maar heb alweer dorst. Ik zie ergens een kraampje met bekertjes water die bewoners hebben neergezet, maar het is te druk om daar een bekertje te bemachtigen. Allemachtig, het lijkt wel Deathrow, overal om me heen gaan mensen totaal in de ankers. Er wordt hier gelopen. Ik moet mezelf streng toespreken en de drang om ook te lopen onderdrukken. Nee, lopen doen we lekker thuis. Dit is de freaking We Own The Night! Doorgaan! Als we het Vondelpark weer in rennen weet ik dat we gelukkig niet heel ver meer hoeven. Mijn redding in deze race is dat duidelijk is aangegeven waar de finish is. Niet - Milano Style - dat iedereen denkt dat ze er bijna zijn en een massale sprint trekt om vervolgens te concluderen dat er nog een kilometer volgt... :P. De finish is bij het binnenkomen van het Olympisch Stadion en beter dan het podium van vorig jaar (want in felle spotlights moeten wachten is minder fijn).
Na de finish staat er gelukkig nu ook water in plaats van kokosnootspul. En na het aannemen van de goodiebag en ketting kan ik zeggen dat het erop zit.
WE OWNED THE NIGHT!!!!
Na twee keer We Own The Night kan ik terugkijken op enorm mooie ervaringen. Milano en Amsterdam. Beide races gingen niet om de snelheid, maar om het weer genieten van hardlopen. Het waren twee totaal verschillende races en als je vraagt welke ik leuker vond... Nou, dan zou ik ze volgend jaar nog een keer allebei moeten rennen ;) :P. En laten we dan ook Berlijn, Londen en Parijs erbij pakken :D!
Ik ga nu lekker genieten van de foto's en me opladen voor de race volgend weekend in mijn dorp hier. Want waar het me de afgelopen maand ontbrak aan motivatie heb ik nu gewoon niet zoveel keus. We. Gaan. Er. Volop. Tegenaan. Ja ja, deze maand is goed voor het sporten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten