Nou is dat voor de doorgewinterde renner waarschijnlijk niet zo bijzonder, maar voor mij is het op z'n zachtst gezegd wonderbaarlijk. Je hebt hier namelijk nog steeds te maken met iemand die tot zo'n pak weg 9 maanden geleden niet sportte. AT ALL.
Het ging als volgt. Ik had gisteravond besloten om op tijd te gaan slapen, zodat ik vandaag een duurloop van zo'n 19 kilometer kon doen. Toen ik vanmorgen wakker werd was ik minder euforisch. Je kent ze wel; van die dagen dat je benen het bed uit slingeren al een olympische prestatie is. Gedachteloos schoot in m'n runningtight, sokken en shirt. Ook m'n hartslagmeter en GPS unit had ik al netjes om. Maar toen ik naar buiten keek en de wind door de bomen zag razen was ik snel genezen.
Hop, alles weer uit, lekkere joggingsbroek en slobbertrui aan en aan de studie (er moet een tentamen worden gemaakt en vooral worden gehaald deze week). Maar toen gebeurde er iets merkwaardigs. Het begon te knagen. Tot aan een uur of 12 kon ik het nog verdragen, maar om 15.00 uur was de maat vol. Ik kon me niet concentreren op de studie, omdat er ergens in mijn achterhoofd rondspookte dat ik moest rennen. Ja, in mijn hoofd dus. De anti-sporter pur sang.
Uiteindelijk was ik zo onrustig dat ik toch ben gegaan. Om het 'goed te maken' heb ik er een aantal strafkilometers aan vast geplakt. Totaal afgelegde afstand: 23 kilometer. De run op zich was nog niet eens zo erg. Ik heb me vermaakt door meer dan twee uur de meest walgelijke Christmas Carrols mee te zingen. Alleen de (tegen)wind was pittig. Ik kon geheel met m'n bovenlichaam tegen de wind in hangen. Ik heb qua afstand in ieder geval wel weer even m'n record verbeterd.
Afstand: 23,12 kilometer
Duur: 02:18:02
Gemiddelde snelheid: 05:58 per kilometer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten