Geduld...

Halverwege januari. Status quo: ik ben nog steeds niet aan het hardlopen. Ik zit inmiddels 1,5e week stil. En dat is - subtiel uitgedrukt - killing.

In mijn hardloopbijbel Lore Of Running wordt er door alle wijze specialisten bijzonder belang gehecht aan de herstelperiode. Langzamerhand heb ik me erbij neergelegd dat ik rust moet houden om te herstellen voordat ik weer lekker kan gaan trainen. Doordat ik overtrained ben heeft mijn lichaam - in casu mijn onderbenen - gewoon tijd nodig om te herstellen. Er wordt dan ook gewaarschuwd voor het te snel weer beginnen. Dit leidt tot meer blessures en een verlening van de hersteltijd. Niet iets wat ik wil dus.

Maarrrrr - en misschien heb je dit al uit mijn vorige blogs kunnen afleiden - geduld is niet direct een eigenschap die ik bezit. Bij mij zit er namelijk een maximum aan geduld. En ik denk dat dat nou net niet de bedoeling is. Dit maximum heb ik nu na die 1,5e week niet rennen ruimschoots bereikt. Ik weet niet wat ik met mezelf aan moet.

Ik wil weer de weg op! Rennen! Stiekem ook nog veel en ver. Ik heb er vannacht zelfs over gedroomd. Hup, Nike's aan en gaan! Maar ik denk - na het lezen van het boek - dat juist die mentaliteit heeft gezorgd dat ik overtrained ben. Ik ben gewoon doorgegaan. Ook met een beetje pijn en zelfs toen de pijn erger werd. Super dom natuurlijk. Dit heeft waarschijnlijk iets te maken met het niet hebben van geduld. Dus misschien moet ik me er toch maar bij neerleggen, en nu meer geduld hebben om te kijken of dat wel het gewenste effect heeft. Tik tak, tik tak...